Siedzę sobie (a właściwie to prawie leżę) na rozkładanym leżaku marki „a idź Pan z tym szajsem”, schowana za filar naszego tarasu. Opalam lewą nogę w świetle zachodzącego słońca. To nic, że prawa w tym czasie w cieniu. Jutro sobie ją „doopalę”. Zajadam się lodami śmietankowo-czekoladowymi wprost z litrowego pudełka. Wbijam sobie wielką łychę w środek i przewracam tą bryłę do góry dnem. Od dna, lody są zawsze bardziej rozpuszczone. Mmmmmm… Uwielbiam tą piankę rozpływającą się w ustach. Właściwie z lodami to już niewiele ma wspólnego, ale… who cares! Ja tak właśnie lubię najbardziej. Pewnie zastanawiasz się po co Ci w ogóle o tym piszę?
Jakby pianki było mało…
Piszę Ci o tym po to, żebyś się nie zdziwiła, że do tej roztopionej pianki czekoladowo-śmietankowej spożywam czerwone wino z kostkami lodu. Niby powinno być w temperaturze pokojowej, ale co mam zrobić skoro lubię schłodzone? Pić to wino tak jak ktoś kiedyś nakazał, jeść te lody tak jak jeść lody jeść się powinno czy robić to po swojemu nie patrząc na to, czy ktoś stwierdzi, że jestem burakiem ze wsi albo, że mnie rodzice zachowania odpowiedniego nie nauczyli? Ja nic w życiu nie muszę. I to właśnie nazywam wolnością.
Zaraz mi pewnie powiesz, że przecież pracować muszę bo umrę z głodu i ja i moja rodzina. Gdybym szła za ciosem powiedziałabym Ci, że właściwie to nie muszę bo to mój wybór czy jem czy nie, ale nie oszukujmy się, każdy z nas chce zapewniać swoje potrzeby a niestety pieniądze są do tego potrzebne. Jak zatem znaleźć wolność w pracy?
Chooodź, wejdę Ci w tyłek.
W czystości sumienia. W odrzuceniu hasła „cel uświęca środki”. W możliwości spojrzenia w lustro z myślą: „Szacun dziewczyno. Masz swoje zasady. Tak trzymaj”. Do czego piję? Do sprzedawania własnych przekonań na rzecz włażenia w tyłek osobom, które mogą zrobić mi dobrze. „Nie lubię Cię, nie znoszę, nie czuję tego jak postrzegasz świat, ale znajomość z Tobą zrobi mi lepiej niż nieznajomość, więc… chodź na piwo, chodź na plotki, zostańmy przyjaciółmi. Jak mnie wkurzysz to Ci obrobię tyłek i po sprawie. Ale co z Tobą ugram, tego mi już nie zabierzesz.” Tragedia. Żal.pl
Nóż w plecy. Nóż za nożem.
Przerobiłam już kilka takich osób w moim życiu. Ludzi ocenia się według siebie więc kredytem zaufania obdarzałam ludzi z miejsca. Jakby tego było mało, chyba jestem bardzo prostym człowiekiem bo każda z tych osób łapała mnie na prosty trik: „poznaj moją smutną historię”. Co robiła naiwna Malwinka? POMAGAŁA. Bezinteresownie pomagała, czując powinność pomagania pokrzywdzonym przez los. Broniła „słabszych” przed ich oprawcami burząc sobie z oprawcami neutralne relacje, inwestowała w pomaganie swój czas a nierzadko również pieniądze. Pewnie się domyślasz co otrzymywałam w zamian? Nóż w plecy. Nóż za nożem, a dla odmiany kopniaki w dupę, która robiła się coraz twardsza. I żeby była między nami jasność – ja Ci się nie żalę na facetów. Akurat do facetów miałam nosa i bardzo miło wspominam każdego z nich. Mówię o fałszywych ludziach z pracy, przyjaciółkach w życiu… a nierzadko przyjaciółkach z pracy ;)
Głupia BYŁAM.
Moja mama zawsze mi powtarzała, że mam za miękkie serce. Że za bardzo ufam ludziom. Że daję się wykorzystywać, nie potrafię odmawiać bla bla bla. To „bla bla bla” mojej mamy było racją. Miałam tego świadomość. Ale miałam też wewnętrzny strach przed tym, że ktoś pomyśli o mnie źle. Że sama pomyślę o sobie źle. Pomagać trzeba i koniec. I nie ma innej drogi. Ufać trzeba na 100% i albo wóz albo przewóz. Głupia byłam, prawda? Ale wiesz co? Cieszę się z tego, że byłam głupia bo przynajmniej mam pewność, że BYŁAM a nie JESTEM. Tych kilka lekcji w życiu uświadomiło mi, że nie jestem Matką Teresą z Kalkuty a świat niestety nie składa się z samych ludzi o czystych zamiarach. Że takich osobników, którzy udają Twoich przyjaciół tylko dlatego, że możesz pomóc im w ich drodze do wyznaczonego celu, jest przerażająco dużo. Za dużo. W końcu zrozumiałam znaczenie powiedzenia „Po trupach do celu”. Ale nie martw się, nie przeszłam na ciemną stronę mocy :) Ta historia ma swój happy end.
Tych kilka nieprzyjemnych sytuacji w życiu, paradoksalnie uczyniło mnie wolną. Wybrałam swój sposób na życie pomimo tego, że to życie próbowało mi pokazać, że kłamstwo popłaca a dobro wcale nie wraca. Że to wszystko to taka gra, w której zasadą jest brak zasad. No i nie mogę zaprzeczyć. Rzeczywiście tak jest. Ale ciągle masz wybór. Możesz grać tak jak inni grają, wiedząc, że to prosta droga do sukcesu albo wybrać swoją drogę w zgodzie z samym sobą i może ugrać mniej, za to z podniesionym czołem.
Rozmawiać i przebywać a nie plotkować i bywać.
Nauczyłam się obserwować ludzi, wyciągać wnioski z ich zachowań i… trzymać niektórych na dystans. Kontakt utrzymuję z garstką osób, z którymi po prostu lubię rozmawiać i przebywać a nie plotkować i bywać. Nigdy nie żerowałam na ludziach i nadal tego nie robię. Różnica jest taka, że wreszcie przestałam pozwalać żerować na mnie. A kiedy słyszę, że „z tym WYPADA się znać, pokazać, porozmawiać” włącza się moja WOLNOŚĆ i NIEMUSZYZM. Może i wypada, może i tak będzie łatwiej. Może i z górki. Ale wierz mi… ja wolę mieć pod górkę, ale w poczuciu wolności. Wolności od długów wdzięczności, powinności z jednej strony ale też wolności od cudzych problemów. Bo te problemy nadal pozostają cudze a ja mam za krótkie życie, zbyt fantastyczną rodzinę i zbyt oddanych przyjaciół, żeby tracić czas na uszczęśliwianie innych. Mogę, ale nie muszę.
I będę tak upajać się tą moją wolnością w towarzystwie tych, których kocham a nie MUSZĘ kochać, zajadać ją roztopionymi lodami i popijać schłodzonym czerwonym winem do końca mojego życia. I Tobie też to polecam (i wolność i lody i wino, tak jak Ty lubisz a nie tak jak wymaga od Ciebie tego reszta). A jak kiedyś będziesz się bała pójść pod prąd to przypomnij sobie o takiej jednej Malwinie, która pod prąd poszła i wyszła na tym doskonale :)
